unha vez

pechar os ollos.

intentar ser paciente será a fórmula para facer das bágoas esperanza.

mundo,
escala cromática
e melancolía afíns
fronte a non-carencia do mañá.

coma Dublín,
no pasado da nosa música.

prevalece a unión da mesma,
ambos semellamos atopar o motivo
dunha escusa máis ca necesaria
para a nova liña que nos define.

xuntos.
separados.
sentimento de escepticismo que nos dá nome.

que se...?

*

é  a posibilidade da renuncia o que nos fai reais.
a mirada do interior,
co recordo exento de termos
e portador dunha eminente sinceridade.

a nosa sinxeleza define os trazos da non-vontade
do acorde chamado fraxilidade.

*

sentir é o que nos fai precisar.
precisar é o que nos fai antónimos da independencia.

da independencia do que non son.
do que non serás.
do que sentimos-precisamos-queremos
imaxinar. 

só unha vez.