8.11.13

post mortem


Ela nunca soubera do ser nin do etérea que resulta a realidade inscrita nun taboleiro de xadrez, independentemente de quen mova peón. Así, o reflexo del era o que a ollaba agora dende o vidro, namentres ela agardaba a chegada do vórtice da existencia. 
Da propia. Que a allea xa facía horas que caera.

El nunca soubera da capacidade de determinación dela sostendo un coitelo na man. A el nunca lle pertenceran nin o nome nin, moito menos, a súa integridade como muller. Fora por iso polo que a carraxe tornara xénese da razón que a impulsou á acción, polo que o corpo del -e non o dela- ficaba frío no chan. Sorrindo. 

Que para el sempre foran risas os laios alleos, mesmo no momento en que expirou tendido. Consciente, na morte, da vitoria final. Porque aínda que non conseguira suprimila en vida, non ignorou que o faría post mortem.

O baleiro non era o suficientemente grande. Nin para soster o peso do fío inserido no peito del dentro da conciencia dela, nin para calar a gargallada coa que el sempre a borraba. Coa que el sempre a fundía cada vez que botaba por terra os anhelos da ledicia de ser vítima da inocencia. Única ignorancia útil. El sempre mollaba os papeis, rompendo coa humidade as verdades escritas nas que se vía nena. Por iso, cíclica, a ela sempre lle era obriga reintegrarse en si mesma. Recollerse peza a peza.

Como así outras veces, hoxe tamén sería complicado de máis volver ser cohesión dos anacos que lle restaban. Malia a sorte del non ter sido outra que a de pagar polo tempo que a estivera matando, a dela tampouco distaba desa. "O monstro morre, a auga molla, a terra tapa e a ausencia énchese", repetíase dunha e outra volta coa man esquerda tinxida en sangue. Ela sabíao antes de que chegara o furgón policial. Sabía que o ingrávido das reixas só lle afecta a uns poucos.

Aos que a xustiza mira e non ve.


17.8.13

absoluto


nada hay absoluto,

todo se cambia,
todo se mueve,
todo revoluciona,
todo vuela y se va. Frida Kahlo.

*


a Kahlo non lle faltaba razón.

mais o revolucionado,
unha vez ido,
tamén coñece do retorno.

que mo dixo a min o cambio.



16.7.13

peza a peza


ás veces,
é obriga reintegrarse nun mesmo.
ser cohesión dos anacos que nos restan;
heteroxéneo crebado mais incondicional do todo.
recollerse
peza a peza.

*

está ben.
a vida non será perfecta,

senón vivida.





8.7.13

apoplexía póstuma


non non-querer, 
senón querer-non-querer.

aí, mestría do idealismo;
apoloxía do engano a un mesmo.

manifestas,
materialismo substituto na terra
do que Karl lles dixo.

*

prometíanos realidade fundamental.
prometíanos ácratas
do incondicional.

agora,
polisón da falacia en que navega.
da terra,
convicto materialismo categórico.


25.6.13

fillos da grande discordia


non ver.
recursos humanos.

ser eixo do uniforme
a ritmo de valse
por complexo a tres tempos.
arouxo tocar.

un, dous, tres.
un, dous, tres.

usurpar, ser, inmaterial.

pedir que mirar mais que non ver.


difícil mirar sen ver.
sen ver 
as horas que destilar por ver e ter que mirar. 
incriminar, 
tal que do capital o vidro do mirar que,
por ver, 

non tocar. 


30.5.13

ola


non sempre das bágoas esvara auga.
ás veces,
mesmo cae a esperanza.

e ás veces,
só ás veces,
non me atrevo a ler o que as miñas grafías escriben
por medo a que falen.

a que me falen
e o fagan de verdade.

*

a auga molla.
a terra tapa.
a ausencia énchese.
xa sexa tarde ou cedo,

ola ou adeus.

12.5.13

de cando sexamos


de cando a razón é simple e ficción
e, por ficción,
tamén o todo inscrito na ambigüidade.

de cando a negación individual fai da potestade afirmación;
do que vén,
que vai.

de cando me prometan ácrata.
de cando sexamos a negación
que suple o civil da afirmación da dependencia
da supremacía desigual no antagonismo da guerra.
de cando sexamos vicarios da máxima expresión de nós mesmos.

de cando sexamos
dignos de selo;
mesmos. 

dignos do que vén, 
que vai.

profetas.


6.4.13

transitivándome


do reverso da existencia, 
reinvención.
que para espurias do tempo xa están as horas.

as mortas.
as mortas na ética do verso hexemónico.


29.3.13

28.3.13

escrita demagóxica


principio de acción subsidiario da paz resulta selo a guerra, 

dádiva en comuñón coa sutileza da vida. 

satisfeitos, 
erguemos o puño sempre que o imperativo prende a chama da coraxe
ao tempo que entebrece a carraxe insurrecta. 

mais covarde é a submisión 
ao tempo que,
no baleiro existencial da loita química,
o explosivo é agrupación oblicua 
da colisión,
da cohesión
de cando berramos
avante, utopía procesada!
porque a vitoria existencial xa fai que, 
a perder a vida, 
morreu. 

que a mataron. 
que a matamos. 
que a estamos matando coa pólvora dos sicarios,

agora que só nos resta ser déspotas da inocencia. 

que se dous e dous xamais foron catro na aritmética artilleira 

tampouco o serán 
agora que só nos resta sumar napalm.


25.3.13

despois trunfar


primeiro ser

e por non ser, idealizar 
(e trunfar)

mentres é doado crer na insurrección,
tan ferida na verdade do real,
cando o mirar representa o desengano dun mesmo.

dime, eu, 
ti que ouves do sentir
e do ser que ver
(e do trunfar)

que do ser,
perder, morrer, 

querer.

primeiro ser, 
querer;
despois trunfar,
idealizar.


16.2.13

éter


so what happens when the heart gives up
but the body goes on living? The Frames.

*

orgánico.
volátil.
radical de hidrocarburo
anestésico

da adversidade.
aínda que me queden grandes as palabras.

catro letras:

ti
e mailo éter.


25.1.13

vendeunos un soño


a man tells his stories so many times
that he becomes the stories.

they live on after him,
and in that way

he becomes inmortal. Big Fish.