8.11.13

post mortem


Ela nunca soubera do ser nin do etérea que resulta a realidade inscrita nun taboleiro de xadrez, independentemente de quen mova peón. Así, o reflexo del era o que a ollaba agora dende o vidro, namentres ela agardaba a chegada do vórtice da existencia. 
Da propia. Que a allea xa facía horas que caera.

El nunca soubera da capacidade de determinación dela sostendo un coitelo na man. A el nunca lle pertenceran nin o nome nin, moito menos, a súa integridade como muller. Fora por iso polo que a carraxe tornara xénese da razón que a impulsou á acción, polo que o corpo del -e non o dela- ficaba frío no chan. Sorrindo. 

Que para el sempre foran risas os laios alleos, mesmo no momento en que expirou tendido. Consciente, na morte, da vitoria final. Porque aínda que non conseguira suprimila en vida, non ignorou que o faría post mortem.

O baleiro non era o suficientemente grande. Nin para soster o peso do fío inserido no peito del dentro da conciencia dela, nin para calar a gargallada coa que el sempre a borraba. Coa que el sempre a fundía cada vez que botaba por terra os anhelos da ledicia de ser vítima da inocencia. Única ignorancia útil. El sempre mollaba os papeis, rompendo coa humidade as verdades escritas nas que se vía nena. Por iso, cíclica, a ela sempre lle era obriga reintegrarse en si mesma. Recollerse peza a peza.

Como así outras veces, hoxe tamén sería complicado de máis volver ser cohesión dos anacos que lle restaban. Malia a sorte del non ter sido outra que a de pagar polo tempo que a estivera matando, a dela tampouco distaba desa. "O monstro morre, a auga molla, a terra tapa e a ausencia énchese", repetíase dunha e outra volta coa man esquerda tinxida en sangue. Ela sabíao antes de que chegara o furgón policial. Sabía que o ingrávido das reixas só lle afecta a uns poucos.

Aos que a xustiza mira e non ve.