inmolarse

doctor,

si me deja tomar este tequila
le prometo no beber en mi funeral. Frida Kahlo.

escrita demagóxica

principio de acción subsidiario da paz resulta selo a guerra, 

dádiva en comuñón coa sutileza da vida. 

satisfeitos, 

erguemos o puño sempre que o imperativo prende a chama da coraxe
ao tempo que entebrece a carraxe insurrecta. 

mais covarde é a submisión 

ao tempo que,
no baleiro existencial da loita química,
o explosivo é agrupación oblicua 

da colisión,

da cohesión

de cando berramos
avante, utopía procesada!
porque a vitoria existencial xa fai que, 

a perder a vida, 

morreu. 

que a mataron. 

que a matamos. 

que a estamos matando coa pólvora dos sicarios,

agora que só nos resta ser déspotas da inocencia. 

que se dous e dous xamais foron catro na aritmética artilleira 

tampouco o serán 

agora que só nos resta sumar napalm.

despois trunfar

primeiro ser

e por non ser, idealizar 

(e trunfar)

mentres é doado crer na insurrección,

tan ferida na verdade do real,

cando o mirar representa o desengano dun mesmo.

dime, eu, 

ti que ouves do sentir

e do ser que ver

(e do trunfar)

que do ser,

perder, morrer, 

querer.

primeiro ser, 

querer;

despois trunfar,

idealizar.

papel reciclado

yo aquí,
escribiéndote.

tú allá,
borrándote. Jaime Sabines.