a propósito da memoria

ser ninguén e ser alguén.
descoñecerme.
ser outra e ser eu.

véxome lonxe, indistinta,
camiño seguindo o compás dun tempo que non é.
eu e ninguén máis.
pero esperto.

esperto sen zapatos,
na cama,
cun peso da man mentres camiño por corredores moles.
a diferenza do camiño,
o corredor está delimitado.
hai un desnivel.
súboo
e as dimensións redúcense a un cuarto.
as arestas están marcadas no cubo.
chaman á porta
pero non hai saída.

sen sinal. o teléfono comunica.

nin decimal nin pautado;
o espazo non entendía de lindes.
ollo as mans e sosteño un papel.
un papel?
por que cona teño un papel?
eu só estou aquí polo billete.
a miña man polo billete.

o corredor está delimitado.
hai un desnivel.
baixo os chanzos e distingo as coordenadas.
aí a está,
na miña man,
a evidencia empírica do fraude.
Welles mentiume.
marchou e eu fuxo na súa procura.
sigo os seus pasos,
sucos nas dedas.
míntome na miña procura.
non herdarei o seu lugar a carón das liñas, non.

por iso as traspaso.
traspásoas e caio.

caio na conta de que non hai maior fraude
ca enganarse a un mesmo.
ca mentir cando somos conscientes
da verdade
de ser conscientes
de non ser nós por vontade.

de covardes non era fuxir.
de covardes era querer e non facelo.
son covarde cando sigo aquí polo billete.
o meu nome polo billete.
ulo papel?

o corredor está delimitado.
hai un desnivel.
boto a correr e hai un desnivel.
cona!
súboo e as dimensións desaparecen.
hai alguén.
recoñézome.
son eu rachando cos lindes da realidade.
do papel.
fágome verdade.
non minto cando me debuxo dun trazo
na liña do horizonte.
disípome máis alá dos nomes.
achégome ao infindo
e sigo as voces.

liña ocupada.
merda.

son as 9.45h.

esperto.

esperto sen zapatos e non,
non era esquizofrenia.
eran as sabas.
a luz que atravesa as contras.
a necesidade de expresar e a obriga de non facelo.
non era Welles,
era miña nai que berraba do outro lado da porta.
- érguete, cona!

xa vai, mamá.
cinco minutos máis.

cinco minutos máis
para soster o billete,
para recordarme eterna.
que o recordo ten de bo
que xorde na ausencia.