a casa vella

dentro
non hai cousas que nos recorden.

a memoria toda
repousa, unicamente,
no debuxo da pedra;
no frío do silencio
que move as contras en agosto.

*

a casa vella non é un lugar.
a casa vella é
a xente que a deixou baleira.

*

cada vez que abro esta porta
sei que o que chamamos fogar é,
en realidade,
a xente que nos habita.

novo alento

Non sabía como chegara alí nin estivera antes en semellante lugar. Malia o barullo do asedio, dunha ollada puido distinguir unha mesa entre as paredes do cuarto. Viu como alguén deixaba un caderno sobre ela. Cando a sombra abandonou a estancia, achegouse e mirou nas follas. Só un interrogante ocupando a primeira páxina.

Das cicatrices daquela noite recordaba poucas cousas. O golpe fora tan forte que a amnesia erguera un muro de pedra na memoria. Alguén asaltara os depósitos da fala, deixando anacos de historia ciscados polo chan. Buscárase letra a letra no desastre, pero non sabía explicar que pasara. Era difícil dilucidar sen palabras. Porque llas roubaran todas. Ou case todas. Nun acto reflexo, botou unha man ao peito. Por sorte, esqueceran que un pobo sempre leva pendurada do corazón a gramática da liberdade.

*

Cando a sombra regresou ao cuarto, a ausencia enchía o baleiro. Nin caderno nin refén. Só unha folla descansaba agora sobre a mesa. Alguén a colleu con carraxe para apenas ler tres caracteres. Un “NÓS” respondía ao interrogante. O suxeito acababa de desatar as alarmas. Coa conciencia e o papel sobre o que seguir escribíndose, xa non podían privalo da identidade.

apnea

non gardamos silencio;
o silencio gárdanos.

*

durmir no desastre
é difícil cando
a humidade corroe
o corpo
e abre nel as feridas do inverno.

o frío,
presaxio da guerra.
enfermidade.

tantas veces
o silencio
é a arma
que aprovisiona.

a onde ir

recordar los finales 
no nos deja imaginar
cómo sería empezar. Mikel Izal. 


*

somos a colisión
das liñas de fuga,

a converxencia do espazo

na distancia.

somos a espera

e a proclama do cambio,

resistencia

e silencio.

es ti?

se o es,

conta os quilómetros e,

se me oes,

vérsame na puntualidade.

eu póñonos voz

cando a distancia é o camiño

que nos leva

a calquera outra parte.

*

o espazo é relativo

cando o cambio é a distancia 
que nos une.

canto camiño levas andado pensando o mesmo ca min? 

depósito lingüístico

responder

o baleiro do significante

con cada un dos complementos,

escribir
a gramática que nos estuda

na concordancia de número,

e ser

na primeira forma do plural

en ausencia de posesivos.

*

sen sequera saberte,

tárdanme os adverbios.

menos cuarto

é violento escoitar falar do tempo.
vivir na espera que mata o momento.

a esperanza aínda non deixou de ser a corda
que nos arrastra pola merda.

ás veces esperamos ata o punto
de esquecer o violento que é
vivir na violencia do momento
en que esperar é o xeito de enganar o tempo.

de esquecer o tempo.
de matar o tempo.

intersección

hai días en que mido o tempo en distancias:
hoxe, 50km separáronme de onte.

*

mentres o peor dos días é que pasan,
o peor dos límites é que non existen.
tan só a crenza neles nos separa de mañá.

de cando Magritte escribe

isto non é poesía.

isto son as fillas paridas das entrañas.
fillas que saen de dentro, da caverna;
daló do fondo da eminente sinceridade
que berra.
fillas que berran e choran nadas
a dor dunha nai.

nunca tiven espírito de nai.
nunca souben calmar.
por iso,
isto non é verdadeira poesía.

isto son enxendros cuspidos.
isto non é o amor da nai, senón
a raiba do parto
con todas
e
cada
unha
das
súas
letras.

a propósito da memoria

ser ninguén e ser alguén.
descoñecerme.
ser outra e ser eu.

véxome lonxe, indistinta,
camiño seguindo o compás dun tempo que non é.
eu e ninguén máis.
pero esperto.

esperto sen zapatos,
na cama,
cun peso da man mentres camiño por corredores moles.
a diferenza do camiño,
o corredor está delimitado.
hai un desnivel.
súboo
e as dimensións redúcense a un cuarto.
as arestas están marcadas no cubo.
chaman á porta
pero non hai saída.

sen sinal. o teléfono comunica.

nin decimal nin pautado;
o espazo non entendía de lindes.
ollo as mans e sosteño un papel.
un papel?
por que cona teño un papel?
eu só estou aquí polo billete.
a miña man polo billete.

o corredor está delimitado.
hai un desnivel.
baixo os chanzos e distingo as coordenadas.
aí a está,
na miña man,
a evidencia empírica do fraude.
Welles mentiume.
marchou e eu fuxo na súa procura.
sigo os seus pasos,
sucos nas dedas.
míntome na miña procura.
non herdarei o seu lugar a carón das liñas, non.

por iso as traspaso.
traspásoas e caio.

caio na conta de que non hai maior fraude
ca enganarse a un mesmo.
ca mentir cando somos conscientes
da verdade
de ser conscientes
de non ser nós por vontade.

de covardes non era fuxir.
de covardes era querer e non facelo.
son covarde cando sigo aquí polo billete.
o meu nome polo billete.
ulo papel?

o corredor está delimitado.
hai un desnivel.
boto a correr e hai un desnivel.
cona!
súboo e as dimensións desaparecen.
hai alguén.
recoñézome.
son eu rachando cos lindes da realidade.
do papel.
fágome verdade.
non minto cando me debuxo dun trazo
na liña do horizonte.
disípome máis alá dos nomes.
achégome ao infindo
e sigo as voces.

liña ocupada.
merda.

son as 9.45h.

esperto.

esperto sen zapatos e non,
non era esquizofrenia.
eran as sabas.
a luz que atravesa as contras.
a necesidade de expresar e a obriga de non facelo.
non era Welles,
era miña nai que berraba do outro lado da porta.
- érguete, cona!

xa vai, mamá.
cinco minutos máis.

cinco minutos máis
para soster o billete,
para recordarme eterna.
que o recordo ten de bo
que xorde na ausencia.

confesións en directo

hoxe obrigáronme a escribir. 
preguntáronme quen son. 
que fago. 
que por que non falo.

interrogáronme 
letra a letra 
na procura do método.

só fun roubar palabras.
non escribín nada.
só volvín á casa coas da lista da compra.
non quedaban cadernos de frases.

que fas, que non falas?
repetíanme
na procura do método.

non direi nada.
non escribín nada.

*

hoxe preguntáronme por min.

por que non escribo.

por que quedei sen palabras.

non dixen nada.
só silencio.
berraba.
nada.